In de bieb

Hallo iedereen!

Ditmaal geen spitsvondige quote, ook geen grappige foto's. Waarom, hoor ik u vragen? Ik zal het vertellen. Het heet 'studie'. Nu ik een beetje terugkijk op het afgelopen half jaar in Japan, en hoe snel het is omgegaan, valt me ook op hoe weinig we qua studie hebben uitgevoerd in het eerste semester. Misschien dat dit ook de reden is voor de opgevoerde werkdruk van de afgelopen maand, en het feit dat de stresslevels samen met de temperatuur omhoog zijn geschoten.

Ik schrijf dit vanuit de bibliotheek, mijn toevluchtsoord en bijkans mijn woning sinds een paar weken. Nu Esther volgende week langskomt voor 2 weken, en vanaf 22 juli tot het eind van augustus ook al gedesigneerd is als vakantieperiode met Nederlandse bezoekers, kan 'k niet anders kan constateren dat de gigantische paper in het Japans die nog af moet, af moet in de komende 1,5 maand. Daarom is 't bikkelen geblazen! ..wil ik zeggen, maar de studie komt met wisselend succes tot stand. De nodige feestjes, partijen en evenementen gooien vaker roet in het eten dan me lief is, alhoewel ontspanning ook belangrijk is.. Lastig.

Hoe dan ook, Kyoto is in haar beste tijd van het jaar! De temperatuur een comfortabele 25 graden, alles is extreem groen en de mensen beginnen al voorzichtig langs de rivier te zonnebaden. Japanse vrouwtjes met paraplu's, zwarte leggings en handschoenen daargelaten (niet willen verbranden is 1 ding, maar je kan ook overdrijven). Genieten geblazen dus, de komende tijd! Hopelijk lukt het wel dit te combineren met voldoende studeren. ;)

Aardbevingen en kersenbloesems

Hoi mensen!

Nu iedereen eigenlijk allang niet meer op dit blog kijkt (inclusief mijzelf), is het juist de goede tijd om weer eens een update te plaatsen. Het gaat de laatste tijd goed hier, wel behoorlijk druk met veel opdrachten, colleges maar ook feestjes en leuke gebeurtenissen. Een tijdje terug was het wel behoorlijk stressen met de kerncentrale en de aardbeving en alle onzekerheid die dit omgaf, maar het dagelijkse leven heeft zich alweer lang en breed herpakt.

Hieronder een column die ik heb geschreven voor de nieuwsbrief van Concorde, hij vat een beetje samen hoe het hier was tot 3 weken geleden. Vanaf nu zal 'k proberen weer wat meer verhalen op deze blog te zetten, en ook wat meer foto's!

De laatste maand in Japan een roerige is geweest. De aardbeving, tsunami en de daaropvolgende nucleaire crisis bij de Fukushima-kerncentrale in het noordoosten hielden de gemoederen in Nederland en de rest van de wereld behoorlijk bezig. In Duitsland werden protestmarsen tegen kernenergie georganiseerd en Frankrijk (het land met de meeste nucleaire kerncentrales ter wereld) trok al haar studenten terug uit Japan.

Hier in Kyoto (circa 500 km vanaf de Fukushima kerncentrale) merk je weinig van alle commotie. Het enige wat opvalt is een verhoogde populariteit van mineraalwater. De Japanners concentreren zich op het normale dagelijks leven en zetten tegelijkertijd grootscheepse liefdadigsheidsacties op voor de getroffenen in de Tohoku-regio. Verbazingwekkend genoeg spreekt hier niemand van een nucleaire ramp. Buitenlanders onder elkaar praten daar veel over en ettelijke medestudenten zijn inmiddels uit angst voor eventuele straling naar hun thuisland vertrokken. Mijn Japanse vrienden halen nonchalant hun schouders op of irriteren zich een beetje aan de stemmingmakerij onder de (Westerse) buitenlanders die er naar hun mening veel meer van maken dat het is. Deze stoicijnse houding kwam voor mij als een verrassing. Echter kijkend naar het grote vertrouwen dat de meeste Japanners hebben in de regering en de algemeen geldende neiging om altijd rustig te blijven en rationeel te handelen, is deze houding misschien zo gek nog niet. Paniekeren heeft zelden een positief effect; de leuke roadtrip die ik aan mijn vlucht naar het zuiden van Japan overhield in de eerste week na de ramp daargelaten.

De afgelopen drie weken stonden de kersenbloesembomen (sakura) weer in bloei, synoniem voor een nieuw schooljaar en een schone lei, maar vooral veel picknicks onder de bomen (hanami), een gezellige rumoerige chaos waarbij de drank rijkelijk vloeit. Ook dit jaar zijn de parken en tempelgronden in Kyoto stampvol met pleziermakende Japanners (en incidentele buitenlanders), jong en oud, die proosten op het leven en de toekomst. Ik vond het in eerste instantie een beetje ongepast om zo te feesten, terwijl er elders in het land nog steeds 150.000 mensen in opvangcentra zitten en hele gemeenschappen weggevaagd zijn. Veel Japanse studenten brachten hier tegenin dat, naast hulp aan slachtoffers, het juist belangrijk is om van de kersenbloesems en elkaars gezelschap te genieten. Ook voor al die mensen die daartoe niet in staat zijn!

De bomen, op het moment van schrijven alweer bijna uitgebloeid, staan symbool voor de vergankelijkheid van schoonheid en vormen zo de andere kant van de natuur in Japan, vergelijkbaar met de grootschalige verwoesting die de tsunami met zich meebracht. Het komende halfjaar ben ik zeer benieuwd hoe het land zich zal herpakken. De Japanners zelf hebben er in ieder geval volop vertrouwen in.

Nieuw seizoen, nieuwe kansen

"Hij die blog niet update vanwege gebrek aan zin, is lui"

- verkapte verontschuldiging

Hallo mensen! Nu het alweer ongeveer 2,5 whopping maanden geleden is dat ik mijn blog upgedate heb, is het lastig om te weten waar te moeten beginnen. Allereerst was het oorspronkelijk wel degelijk mijn bedoeling om dit ding up to date te houden met versche foto's en al die zaken. De tijdelijke kwijtraking van mijn fototoestel hielp hier niet bij, maar sinds ik 'm alweer heel lang geleden terug heb gekregen is er nog steeds niet veel veranderd in mijn houding van inpasse jegens dit stuk erbarmelijk proza. Wellicht was ik ook gewoon te druk, maar dit is slechts een excuus.

Hoe dan ook, zoals jullie misschien wel weten gaat het voor de wind in Japan! Het eerste semester is deze week bijna afgelopen en dan krijgen we eindelijk een zeer royale vakantie gedurende de lente. Deze zal voor mij bestaan uit verschillende tripjes met mijn 'circles' en random Japanse buddies in de omgeving in sferische locaties met hot springs, pittoreske tempels, bergen, dorpjes en lokaal gebrouwen sake. Het kan niet op. Daarna 12 dagen terug naar het koude moederland, om vervolgens Kevin mee terug te nemen om Japan volledig van binnen uit te destroyeren. Later komt Paul als hij ondanks de Egyptische onlusten (ja, wij hebben hier ook de krant) een nieuw vliegticket weet te bemachtigen, ook nog langs. Wat een jolijt! Ik heb er nu al zin in, en het festijn begint over luttele uren daar het laatste Japansch tentamen straks plaatsvindt. Gelukkig is 't gewoon een algemene test waarvoor je niet kán leren, en die ze willen gebruiken om te zien hoe ons taalniveau is gestegen in de afgelopen tijd.

En dat het gestegen is kan in ieder geval wel bevestigen! Door het die-hard programma met de duizend vakken, opdrachten, papers en al die shizzle, maar ook voorname door het veelvuldig contact met Japanners en de dagelijkse hoeveelheid taal die er bij je ingaat. Dit helpt echt heel erg en is niet te vergelijken met de taal leren in Nederland. Veel buitenlandse studenten sluiten zichzelf wel een beetje in in de, overigens geweldig toffe, groep buitenlanders, maar dan praat je toch voornamelijk Engels met elkaar. Ik probeer alles toch zo veel mogelijk te combineren, en dat gaat vrij aardig tot nu toe.

Iemand die ooit zei dat Japanners gereserveerde wezens zijn die hun eigen mening niet zeggen, en niet weten hoe ze kunnen feesten, was óf een grootsche leugenaar, óf had het gewoon niet getroffen in de mensen die hij tegenkwam. Nadat het ijs gebroken is, zullen sowieso alle gasten zich eigenlijk vergelijkbaar gedragen zoals Nederlanders dat zouden doen, maar eigenlijk nog veel warmer en opener. Je mag overal bij maar je voelt je ook daadwerkelijk welkom, zoiets. Nu is 't met Japanse meisjes een wat andere situatie, als ze niet/nauwelijks ervaring hebben met het praten met buitenlanders (vaker niet dan wel) zijn ze erg schuchter en moet je echt meerdere malen je best doen voordat het gesprek ooit verder dan oppervlakkig zal komen. Wat ik heb vernomen van buitenlandse meisjes die hier studeren is dat 't voor hun nog lastiger is, aangezien jongens moeilijker met hun omgaan en de meisjes ook te geïntimideerd zijn om een normaal gesprek mee aan te knopen. Lastig natuurlijk, maar barrières zijn er om te worden overwonnen, zei de grote sumoworstelaar Ebizumaru al eens, net voordat hij aan een hartaanval stierf na 15 kilo yakiniku-vlees achter elkaar te verorberen.

Ondertussen voel ik me ook thuis in mijn 'nieuwe' kamer, lekker dicht naast de campus. Waar ik van te voren had gevreesd dat het wellicht wat eenzaam zou zijn, is het eigenlijk iedere week een constant komen en gaan van mensen voor eten, drinken, feesten en rondhangen. Of ze nou voor mij komen of voor m'n verwarmde tafel met deken (het is nog steeds erg koud buiten), dat laat ik maar in het midden. Hieronder een foto met onze door de Uni aangewezen tutor (de enige Japanner in deze foto, geloof het of niet), waar we eigenlijk iedere week gewoon mee gaan eten en daarna drinken terwijl hij ons onderricht in de kunst van de Japanse drankspelletjes. Best wel koning, eigenlijk.

Verder zijn er natuurlijk ontelbare feestjes geweest de afgelopen maanden, en als U echt zoveel tijd op uw handen heeft om alle charmante foto's daarvan na te pluizen verwijs ik U gaarne naar Facebook. Eentje, van een karaoke-sessie die een paar uur na het nemen van deze foto volledig zou ontsporen, kan ik U toch niet onthouden. Noteer de manier waarop de traditionele Kink-dansmove ingang vindt bij de Chinezen (helaas, de Jap in de foto is al vrij ver heen).


Daarnaast zijn er veel schranspartijen in de oneindige hoeveelheid lekkere restaurants en eettentjes die Kyoto rijk is. Hieronder gingen we kushi-katsu eten, wat zoveel betekent dat je borden vol laadt met alle lekkernijen die er bestaan (vlees, vis, groente, fruit etc), die allemaal op stokjes zijn geprikt. Vervolgens zit er in de tafel ingebouwd 'n soort frituurpan, waar je na vakkundig de stokjes gepaneerd en besmeerd hebt ze insteekt, om ze daarna met een heerlicke sausch te verorberen. Dit alles natuurlijk onbeperkt, episch én met 飲み放題 (onbeperkt drank), zoals het een Japans restaurant betaamt. Deze fotoserie hieronder belichaamt de metamorphose die een persoon ondergaat na consumptie van het ons aller bekende goddelijke gouden gerstenat.



Dat was het dan weer voor deze keer, vanaf nu zal ik proberen wat meer verhalen te posten! Dit gezegd hebbende is er ook een kans dat het in de komende 2 maanden vrij stil blijft vanwege chronische vakantiepleziertjes.
Tot de volgende keer!

*boink* Update

"Hij die bar runt maar zelf ook dronken wordt met klanten, niet goed bezig"
- Japans spreekwoord, ook wel algemene kennis

Hallo iedereen!

Mijn excuses voor het totale gebrek aan updates over mijn blog de afgelopen maand! Op de een of andere manier is het er niet meer van gekomen, wat wellicht een beetje spijtig is want nu heb 'k al zoveel andere dingen meegemaakt dat het al niet meer te vertellen is allemaal.. Tja zo gaan die zaken. Vooralsnog attendeer ik iedereen ten ene male erop op Facebook een foto-impressie te kunnen vinden van wat ik hier zoal doe.

De laatste tijd is het dus erg druk geweest! De colleges en het bijbehorende huiswerk nemen veel tijd in beslag, en de rest gaat op aan lol maken en leuke dingen ondernemen. Zo kwam Esther natuurlijk 10 dagen en hebben we 1000 leuke dingen gedaan (en zowat alle colleges geskipt), maar ben ik bijvoorbeeld ook afgelopen weekend op weekend geweest met een groep Jappen die een internationale uitwisselingscircle hebben opgericht en dus ook feesten met buitenlanders (dat is waar het op neer komt natuurlijk). Dit tripje was erg cool, hele mooie bergen en landschappen gezien (zelfs Fuji-san helemaal vanuit hier!), een aquarium met rare beesten waarvan sommigen me sterk aan bepaalde Japanners/Koreanen hier lieten denken en als klap op de vuurpijl midden in de lobby een gigantische hangende opgezette walvis die een kerstmanpak aangehezen had gekregen. Probeer dat maar eens te vinden in Blijdorp. Verder was er een groot kampvuur waarboven nabe (kokende bouillon waarin allerlei groente/vlees/noedels worden getiefd en daarna gezamenlijk opgevreten) was geplaatst, en ook Japanse stijl bungalows die in feite uit een rieten vloer met wat dekens bestaan waar we per huisje met z'n 12en in moesten 'slapen'. Combineer dit met dronken Japanners die om half 4 's nachts naar buiten moeten om te overgeven en daarbij over iedereen heen struikelen, en een heerlijk weekendje is geboren. En passant zijn we ook naar de Ise-shrine, de belangrijkste en bekendste shinto-tempel van Japan, gegaan. Iedereen was echter een beetje brak (behalve de Europeanen uiteraard!).

Zo gaat de tijd hier super snel! Het is immers alweer twee maanden geleden dat ik het koude kikkerlandje achter mij liet om de glorie van het Japansche Keizerrijk over me heen te laten walsen, maar het voelt alsof ik er maar net ben. Aan de andere kant ben ik ook wel weer gesettled in het studentenleven hier, met verschillende clubs van Japanners en ook de internationale borrel/vereniging en nieuwe vrinden bij de vleet. Ook bevalt mijn nieuwe kamer me uitstekend, vooral de ligging 5 minuten tov de Uni is prettig, maar ook het feit dat de nare 終電 (laatste trein, gaat om 12u) niet meer mijn probleem is. Met de fiets ben je overal en iedereen fietst in Kyoto.

Vandaag was het 18 graden en scheen de zon, geen wind. Bizar om te lezen hoe het winterse weer tekeergaat en het Nederlandse landschap geselt met haar onvergeeflijke uitingen van sneeuw, wind, en kou, daar wij vandaag aan de rivier 2,5 uur in de zon gelegen hebben met alleen ons shirtje, wat snacks, en ijskoud pilsje en goed gezelschap. Zo kom je december wel door! Toch is ook hier de winter right around the corner en zal het wel flink kouder worden binnenkort.

Morgenochtend hebben ik en een paar andere stereotype Europeanen (inclusief token black guy) weer een fotoshoot voor het Universiteitsblad, totaal geen zin in maar het is de laatste keer (hoop ik). Dan kunnen we ons met recht modellen noemen, ik neem de universiteitsbrochure wel mee naar NL als ie uitkomt, we zijn allen stiekem wel benieuwd naar het resultaat. Esther heeft ook een middagje toen ze net aankwam meegeposeerd bij een tempel en op een brug, dus we zullen zien! Geinig, geinig.

Er is nog heel veel te vertellen maar ik hou het hiermee even voor gezien, vanaf nu zal 'k toch proberen de blog wat vaker te verversen met wat kleine verhaaltjes van belevenissen hier en daar in het verre exotische Japan. Ter afsluiting wat leuke plaatjes van de tijd dat Esther hier was!


Dit was overigens een arcadespel waarin je, na 'geïrriteerd te raken en je frustratie ergens kwijt moet', de kleine eettafel zo hard mogelijk moet omkieperen, waarna hij meet hoe ver het eten terechtkomt! Ik had toch zo'n 10 meter, best trots. :)

遊び (Vrije tijd, chillen, loltrappen)

'Anders stinkt het zo, zeker met die grote voeten van jullie buitenlanders'
- tempelmedewerker

Hoewel ik er nauwelijks erg in heb, is er vandaag een hele maand verstreken sinds ik mijn vleugels in Japan heb neergestreken! De tijd gaat, in sommige opzichten, erg snel. Dit hebben we dan ook vooral te danken aan het tempo waarmee colleges, huiswerk, drinkavonden, sportactiviteiten, sightseeing en andere random gebeurens elkaar opvolgen. Hierdoor heb 'k ook nauwelijks de tijd gehad om fatsoenlijk te bloggen over alle dingen die me hier zo overkomen, maar voor uitgebreide foto's verwijs ik iedereen graag door naar Facebook. :)

Sinds de laatste update is er dus veel gebeurd: allereerst heb ik twee 'student circles' gejoined. Aan de Japanse universiteit kent men het systeem van studenten/studieverenigingen en al die dingen die daarbij horen totaal niet, in plaats hiervan bestaan er aan de ene kant officiële aan de Uni gelieerde sport/theater/dans/etc.vereningen die het sociale leven van haar leden volledig opslokken: 5 keer per week training, kampen in de bergen, sociale controle over alles tot aan de eetpatronen van de zwemmers aan toe. Een dergelijke club voor slechts één jaartje (of uberhaupt, als je het mij vraagt) joinen is behoorlijk ondoenlijk. Daarom, en voor alle andere normale studenten, bestaan er dus de 'circles' (saakuru in Japans). Het ledental verschilt van 10 tot 350, en het enige wat alle circles gemeenhebben is één of ander thema wat ze hebben. Zo heb je filmkijkcircles, filmmaakcircles, onsen (hete baden)circles, kalligrafiecircles, pubquizcircles, etc etc. Zo lang er maar een of ander bindend element aanwezig. Echter, zoals je wellicht al zou kunnen raden is dit vaak alleen maar een omhulsel wat nauwelijks verhult dat het gewoon om vrienden maken, uitgaan en daten gaat. Sinds een of twee weken zit ik nu bij een tennisclub met 150 leden die extreem gedisciplineerd oefenen maar daarna toch lol blijken te kunnen hebben, en een 'aan-de-wandel-gaan-in-Kyoto-en-daarna-eten&drinken-club', zoals ik ze maar even noem bij gebrek aan beter. Vooral de laatste is hilarisch, daar we overdag zogenaamd serieus de toerist spelen en allerlei hippe tempelcomplexen of wijken bezoeken, om daarna 's avonds volkomen los te gaan in een of andere toko. Tijdens die zuipavonden gebeuren er veel vreemde dingen:


Het ziet er tot nog toe allemaal goed uit, alles moet in het Japans maar dat gaat eigenlijk best prima, en vrienden maken met ze ook. Gasten zijn wel wat opener dan meisjes, die eigenlijk alleen maar de vraag hoe lang je bent blijven herhalen terwijl ze giechelend niet-begrijpend kijken met hun hoofd. Ach, misschien als ze je een paar keer hebben gezien... ;) Sowieso laten de meesten hun sociale awkwardness (ingeboren bij alle Jappen) een beetje varen nadat zij twee, drie of zelfs vier eenheden alcohol hebben genuttigd. Het is een grappig gezicht om te zien hoe tijdens het drinken hun gezichtskleur echt gigantisch rood wordt (sommigen kunnen er wel tegen ,maar de meesten niet) en ze heen en weer beginnen te schommelen. Dit alles natuurlijk op het christelijke tijdstip van 8-9 uur 's avonds.

De blaadjes beginnen overigens sinds een paar dagen toch echt rood te kleuren: over een tijdje wordt het dus momiji (vergelijkbaar met het kersenbloesemkijken in de lente, maar dan met gewoon herfstbomen en veel sake) geblazen! Ik heb er wel zin in, het schijnt in Kyoto het mooist te zijn; aan de andere kant beweren ze dat van alles. :D Tot slot nog wat random mooie plaatjes die ik dit weekend genomen heb:






Dronken Koreanen kunnen er natuurlijk altijd even door komen, mijn excuses daarvoor. :P



Verder is Nijntje ook ver buiten onze landsgrenzen bekend en wordt het toch echt zijn/haar (wat is 't eigenlijk) jaar:

Update

'Hij die uren moet lopen in parade voor eer familie, slaperig worden'
- Japans gezegde

Hallo mensen! Na een wat langere radiostilte dan normaal vervolg ik hier weer mijn verhaal over het leven in een van de mooiste steden van Japan, Kyoto! Er is zeer veel gebeurd in de 2 weken sinds mijn vorige post, nu ik hier toch al bijna een maand zit. De tijd vliegt! Colleges zijn inmiddels al allemaal stevig aangevangen en het is echt aanpoten geblaezen, in een groep waarin ik en de andere drie Europeanen onderaan de ladder staan wat betreft Japanse taalvaardigheid. De meeste Koreanen en Chinezen (16/20 mensen) zijn belachelijk goed en sommigen al boven ikkyu (de beste graad van de Japanese Language Proficiency Test). Maar goed we overleven.

Vorige week vrijdag was het tijd voor de Jidai Matsuri, ofwel het Festival der Tijdperken, die wordt gekenmerkt door een gigantische optocht met verklede mensen die alle historische periodes van Japan laten zien. Wij gingen kijken in het park waar de optocht begint, namelijk bij het Keizerlijk paleis wat tot het begin van de Meiji restauratie de verblijfplaats van de keizerlijke familie was (nu wonen ze in Tokyo). Veel interessante en mooie plaatjes maar op een gegeven moment is het ook wel klaar met de geit en lijken ze allemaal erg op elkaar. Het lengteverschil met de samurai vond ik geestig, daarentegen. :)



Na dit spektakel van epische proporties was er 's avonds in Kurama, een klein bergdorpje iets ten noorden van Kyoto, een andere matsuri waar we wat hogere verwachtingen van hadden: het Vuurfestival! Eigenlijk had de rij voor de trein naar het plaatsje ons al moeten overtuigen van ons ongelijk, en wat daarna volgde kan eigenlijk alleen maar worden omschreven als een eeuwigdurende nachtmerrie, met als centraal thema in de rij staan. Waarschijnlijk was het vuurfestival zelf heel interessant, aangezien we af en toe glimpsen opvingen van kleine kinderen die met enorme brandende fakkels door de straten renden en mannen met smerige kledij die hun klappen op hun kont gaven, maar verder heb ik er niet veel van gezien. Het was op dat moment belangrijker niet doodgedrukt te worden door de menigte waar we in geperst stonden, 4 uur lang. Op zulke momenten waardeer je Japan nét ietsje meer. Een sfeerimpressie:


Uiteraard overleeft men zoiets niet zonder kleerscheuren, en was ik het weekend erna compleet dood en ziek met griep en de hele mikmak. Alle leuke dingen afgezegd en op mijn kamertje gezeten, vervloekte ik mijn lot.

Gelukkig keert het geluk altijd, en krijg je uiteindelijk wél wat je verdient (leuke dingen!). Een van de belangrijkste dingen is dat ik en een ander meisje toestemming hebben gekregen van onze begeleidend lerares om uit de shitty dormitory te verhuizen naar de stad, op 5 minuten van de campus af! Het was werkelijk een ongelooflijk gezeik om dit alles voor elkaar te krijgen en terwijl ik dit schrijf zijn alle procedures nog láng niet klaargemaakt, maar het gaat in ieder geval door! Als buitenlandse student wordt je soms echt als een kind behandeld, en terwijl alle Aziaten daar waarschijnlijk wel aan gewend zijn, net als aan crappy studentenbehuizing en lange reistijden, zijn wij als Europeanen toch wat meer gewend om onze eigen boontjes te doppen. Dat wordt niet altijd geapprecieerd. Ik kneep 'em dus echt want als onze docente haar handtekening en stempel niet had gezet, waren we gedwongen geweest om het hele jaar in Ohbaku, Uji (1 uur reistijd) te blijven. Had ik niet overleefd. Binnenkort maar eens gaan shoppen voor een fijn LANG bed, een chille fiets kopen en een mooie flatscreen (je bent in Japan of je bent het niet natuurlijk).

De volgende keer een update over het fenomeen 'Uitgaan in Japan', of zoals ze het zelf zeggen: 'comazuipen'. ;)

Colleges en kastelen

'Huh? Het was toch het land van de ríjzende zon!?'

- filosofische overpeinzingen van een buitenlander

Goedenmiddag!

Na weer bijna een weekje dacht 'k tijd te hebben om mijn blog weer wat up te daten en jullie te vergasten op wat plaatjes en praatjes uit Japanland. Mijn colleges zijn eindelijk begonnen hier, wat er wel 'n keer aan zat te komen natuurlijk. De buitenlanders die in mijn programma zitten werden verzameld in een hok ergens op de Uni deze woensdag, om vervolgens een 4 uur durende Placement Test te maken om de groepen te kunnen splitsen. Misschien is het een beetje kortzichtig om het zo te zeggen, maar volgens mij is er onomstotelijk bewijs dat Aziaten beter zijn in het leren van Japans aangezien de helft van de groep uit Koreanen/Chinezen bestond, en die allemaal in de Advanced Class terechtkwamen. Aan de ene kant wel jammer, aan de andere kant chill dat het tempo dus niet helemáál omhoog hoeft voor mij dit jaar. Wel gaan we lekker ziek veel colleges krijgen, alles in Japans, en mag er aan het einde ook nog een scriptie worden geschreven! Jippie!

Tussen het maken van de test en het wachten op het resultaat heb ik de lokale rivier de Kamogawa uitgecheckt, een goede plek om te chillen vooral als het warm weer is, met veel restaurantjes, cafès en uberhaupt wat groen (Japanse steden kunnen zeer grauw zijn). Ook zagen we de vernuftige huisjes van de daklozen, die hier gewoon onder de brug wonen naar het schijnt.


Des avonds deze weeks heb ik voornamelijk uit eten of uit drinken doorgebracht en veel nieuwe mensen gesproken. Vermaeckelijk uiteraerd, soms ook wel wat vermoeiend allemaal. Jammer genoeg niet veel foto's daarvan though.

Hoewel verder de dichtheid van bizarre dingen die je meemaakt afneemt, zijn er nog steeds genoeg hippe dingen te ondernemen/te zien, zoals het 'beroemde' kasteel van Osaka waar we gisteren heen zijn gegaan. Ná natuurlijk het hoofd even te hebben verfrist in dit cafè:


Osaka is een super grote stad en vormt samen met Kyoto en Kobe (van de aardbeving, jeweet) eigenlijk één grote verstedelijkte vlakte van beton en asfalt (de romantische Japanse architectuur hier en daar weggelaten natuurlijk). Als je bedenkt dat 70-80% van Japan onbewoonbaar berggebied is, is het niet zo gek dat de vlakke stukjes die hier en daar tussenvallen enorm geconcentreerd bebouwd zijn. Dit heeft wel tot gevolg dat het land de meerderheid van haar voedsel moet importeren (al het vlees, de helft van alle rijst, groente, fruit etc) omdat er geen plek (meer) is om dat te verbouwen in Japan zelf. Hokkaido, het noordelijke eiland, is de uitzondering op deze regel aangezien daar nauwelijks mensen wonen. Hoe dan ook, Osaka ziet er dus ongeveer zo uit als je hieronder ziet, met in het midden van de stad het giga kasteelcomplex, met 3 grachten en ziek grote stenen muren en verhogingen, allemaal aangelegd een paar honderd jaar geleden. Het doel was de controle van de regio (Kansai genoemd) door de krijgsheren van het huis Toyotomi, toen later de Tokugawa-clan de controle over het land had overgenomen werd het verbouwd voor hun doeleinden. Zeer indrukwekkend! Verder is het natuurlijk typisch Japans om direct náást de kasteelgronden een gigantisch business park te bouwen met wolkenkrabbers, en ook om ín het kasteel de boel grondig te veranderen zodat er een grote lift in kan en allemaal ramps voor de invaliden onder ons. Veel kasteel aan de binnenkant is er dus niet overgebleven. :P









Na het kasteel hebben we wat rondgehobbeld rond het Kyobashi-station, waar ontelbare winkels/restaurantjes/pubs/arcadehallen de nauwe straten omgeven. Zo zie je ook nog wat Engrish hier en daar:
Nadat we okonomiyaki hadden gegeten (mjam!) was het al bijna 8 uur 's avonds, en wat doe je dan: je gaat drinken! Japanners hebben een zeer verschillende opvatting van het tijdstip waarop je ergens een biertje kan gaan pakken (of helemaal lam te gaan, wat in hun geval hetzelfde is), en de meesten combineren het eigenlijk met 't avondeten. In Japanse pubs, izakaya genoemd, is er altijd een grote variëteit aan voedsel/snacks aanwezig die op tafel komt wanneer men een pintje of sakètje bestelt. Naar mijn mening een vrij handig systeem, want de dingen die ze daar hebben zijn altijd zeer lekker én goedkoop, meestal krijg je bij een bepaald aantal drankjes sowieso wat voedsel toegeschoven. De vroege tijden resulteren er in dat iedereen de laatste trein/metro naar huis nog kan pakken, want er is géén nachtnet en de steden zijn zo groot dat de kans dat iemand op loop/fietsafstand van het centrum woont nihil is. Na de verrassend sterk Star Wars-gekleurde bar te hebben bezocht met wat random Japanners maakten ook wij ons uit de voeten rond 22:15, het was immers al laat voor een zaterdagavond (zucht). Niet dat het mij weerhield om met een meisje van het gezelschap wat drank en chips te scoren in de lokale kombini (convenience store, gek genoeg wél 24h per dag open, óók in de buitenwijken) en op het balkon te chillen tot een respectabel tijdstip. Onder de noemer: je moet toch wat. :P


Er is wellicht sprake van een aanstaande verhuizing uit de Ohbaku dorm naar een mooi Japans vrijstaand huis, 5 min. van de campus met de fiets, in een leuke buurt en voor 210,- incl. per maand, dus daar hoop ik heel erg op op het moment. Jammer genoeg is het wel voor 4 personen en ben ik op het moment afhankelijk van de rest van de mensen waarvan één of twee vreemd genoeg niet heel erg veel enthousiasme tonen. Toch heb ik er wel vertrouwen in. Verder volgende week hiking, taekwondo, een heel groot festival op campus én een verjaardag, vermaeckelarij in andere woorden. :) Ik houd u op de hoogte!

PS: Komt u wellicht dit jaar een keer langs, dan word u gemaild over de vakantieperiodes en andere informatie. ;)