Update

'Hij die uren moet lopen in parade voor eer familie, slaperig worden'
- Japans gezegde

Hallo mensen! Na een wat langere radiostilte dan normaal vervolg ik hier weer mijn verhaal over het leven in een van de mooiste steden van Japan, Kyoto! Er is zeer veel gebeurd in de 2 weken sinds mijn vorige post, nu ik hier toch al bijna een maand zit. De tijd vliegt! Colleges zijn inmiddels al allemaal stevig aangevangen en het is echt aanpoten geblaezen, in een groep waarin ik en de andere drie Europeanen onderaan de ladder staan wat betreft Japanse taalvaardigheid. De meeste Koreanen en Chinezen (16/20 mensen) zijn belachelijk goed en sommigen al boven ikkyu (de beste graad van de Japanese Language Proficiency Test). Maar goed we overleven.

Vorige week vrijdag was het tijd voor de Jidai Matsuri, ofwel het Festival der Tijdperken, die wordt gekenmerkt door een gigantische optocht met verklede mensen die alle historische periodes van Japan laten zien. Wij gingen kijken in het park waar de optocht begint, namelijk bij het Keizerlijk paleis wat tot het begin van de Meiji restauratie de verblijfplaats van de keizerlijke familie was (nu wonen ze in Tokyo). Veel interessante en mooie plaatjes maar op een gegeven moment is het ook wel klaar met de geit en lijken ze allemaal erg op elkaar. Het lengteverschil met de samurai vond ik geestig, daarentegen. :)



Na dit spektakel van epische proporties was er 's avonds in Kurama, een klein bergdorpje iets ten noorden van Kyoto, een andere matsuri waar we wat hogere verwachtingen van hadden: het Vuurfestival! Eigenlijk had de rij voor de trein naar het plaatsje ons al moeten overtuigen van ons ongelijk, en wat daarna volgde kan eigenlijk alleen maar worden omschreven als een eeuwigdurende nachtmerrie, met als centraal thema in de rij staan. Waarschijnlijk was het vuurfestival zelf heel interessant, aangezien we af en toe glimpsen opvingen van kleine kinderen die met enorme brandende fakkels door de straten renden en mannen met smerige kledij die hun klappen op hun kont gaven, maar verder heb ik er niet veel van gezien. Het was op dat moment belangrijker niet doodgedrukt te worden door de menigte waar we in geperst stonden, 4 uur lang. Op zulke momenten waardeer je Japan nét ietsje meer. Een sfeerimpressie:


Uiteraard overleeft men zoiets niet zonder kleerscheuren, en was ik het weekend erna compleet dood en ziek met griep en de hele mikmak. Alle leuke dingen afgezegd en op mijn kamertje gezeten, vervloekte ik mijn lot.

Gelukkig keert het geluk altijd, en krijg je uiteindelijk wél wat je verdient (leuke dingen!). Een van de belangrijkste dingen is dat ik en een ander meisje toestemming hebben gekregen van onze begeleidend lerares om uit de shitty dormitory te verhuizen naar de stad, op 5 minuten van de campus af! Het was werkelijk een ongelooflijk gezeik om dit alles voor elkaar te krijgen en terwijl ik dit schrijf zijn alle procedures nog láng niet klaargemaakt, maar het gaat in ieder geval door! Als buitenlandse student wordt je soms echt als een kind behandeld, en terwijl alle Aziaten daar waarschijnlijk wel aan gewend zijn, net als aan crappy studentenbehuizing en lange reistijden, zijn wij als Europeanen toch wat meer gewend om onze eigen boontjes te doppen. Dat wordt niet altijd geapprecieerd. Ik kneep 'em dus echt want als onze docente haar handtekening en stempel niet had gezet, waren we gedwongen geweest om het hele jaar in Ohbaku, Uji (1 uur reistijd) te blijven. Had ik niet overleefd. Binnenkort maar eens gaan shoppen voor een fijn LANG bed, een chille fiets kopen en een mooie flatscreen (je bent in Japan of je bent het niet natuurlijk).

De volgende keer een update over het fenomeen 'Uitgaan in Japan', of zoals ze het zelf zeggen: 'comazuipen'. ;)

Colleges en kastelen

'Huh? Het was toch het land van de ríjzende zon!?'

- filosofische overpeinzingen van een buitenlander

Goedenmiddag!

Na weer bijna een weekje dacht 'k tijd te hebben om mijn blog weer wat up te daten en jullie te vergasten op wat plaatjes en praatjes uit Japanland. Mijn colleges zijn eindelijk begonnen hier, wat er wel 'n keer aan zat te komen natuurlijk. De buitenlanders die in mijn programma zitten werden verzameld in een hok ergens op de Uni deze woensdag, om vervolgens een 4 uur durende Placement Test te maken om de groepen te kunnen splitsen. Misschien is het een beetje kortzichtig om het zo te zeggen, maar volgens mij is er onomstotelijk bewijs dat Aziaten beter zijn in het leren van Japans aangezien de helft van de groep uit Koreanen/Chinezen bestond, en die allemaal in de Advanced Class terechtkwamen. Aan de ene kant wel jammer, aan de andere kant chill dat het tempo dus niet helemáál omhoog hoeft voor mij dit jaar. Wel gaan we lekker ziek veel colleges krijgen, alles in Japans, en mag er aan het einde ook nog een scriptie worden geschreven! Jippie!

Tussen het maken van de test en het wachten op het resultaat heb ik de lokale rivier de Kamogawa uitgecheckt, een goede plek om te chillen vooral als het warm weer is, met veel restaurantjes, cafès en uberhaupt wat groen (Japanse steden kunnen zeer grauw zijn). Ook zagen we de vernuftige huisjes van de daklozen, die hier gewoon onder de brug wonen naar het schijnt.


Des avonds deze weeks heb ik voornamelijk uit eten of uit drinken doorgebracht en veel nieuwe mensen gesproken. Vermaeckelijk uiteraerd, soms ook wel wat vermoeiend allemaal. Jammer genoeg niet veel foto's daarvan though.

Hoewel verder de dichtheid van bizarre dingen die je meemaakt afneemt, zijn er nog steeds genoeg hippe dingen te ondernemen/te zien, zoals het 'beroemde' kasteel van Osaka waar we gisteren heen zijn gegaan. Ná natuurlijk het hoofd even te hebben verfrist in dit cafè:


Osaka is een super grote stad en vormt samen met Kyoto en Kobe (van de aardbeving, jeweet) eigenlijk één grote verstedelijkte vlakte van beton en asfalt (de romantische Japanse architectuur hier en daar weggelaten natuurlijk). Als je bedenkt dat 70-80% van Japan onbewoonbaar berggebied is, is het niet zo gek dat de vlakke stukjes die hier en daar tussenvallen enorm geconcentreerd bebouwd zijn. Dit heeft wel tot gevolg dat het land de meerderheid van haar voedsel moet importeren (al het vlees, de helft van alle rijst, groente, fruit etc) omdat er geen plek (meer) is om dat te verbouwen in Japan zelf. Hokkaido, het noordelijke eiland, is de uitzondering op deze regel aangezien daar nauwelijks mensen wonen. Hoe dan ook, Osaka ziet er dus ongeveer zo uit als je hieronder ziet, met in het midden van de stad het giga kasteelcomplex, met 3 grachten en ziek grote stenen muren en verhogingen, allemaal aangelegd een paar honderd jaar geleden. Het doel was de controle van de regio (Kansai genoemd) door de krijgsheren van het huis Toyotomi, toen later de Tokugawa-clan de controle over het land had overgenomen werd het verbouwd voor hun doeleinden. Zeer indrukwekkend! Verder is het natuurlijk typisch Japans om direct náást de kasteelgronden een gigantisch business park te bouwen met wolkenkrabbers, en ook om ín het kasteel de boel grondig te veranderen zodat er een grote lift in kan en allemaal ramps voor de invaliden onder ons. Veel kasteel aan de binnenkant is er dus niet overgebleven. :P









Na het kasteel hebben we wat rondgehobbeld rond het Kyobashi-station, waar ontelbare winkels/restaurantjes/pubs/arcadehallen de nauwe straten omgeven. Zo zie je ook nog wat Engrish hier en daar:
Nadat we okonomiyaki hadden gegeten (mjam!) was het al bijna 8 uur 's avonds, en wat doe je dan: je gaat drinken! Japanners hebben een zeer verschillende opvatting van het tijdstip waarop je ergens een biertje kan gaan pakken (of helemaal lam te gaan, wat in hun geval hetzelfde is), en de meesten combineren het eigenlijk met 't avondeten. In Japanse pubs, izakaya genoemd, is er altijd een grote variëteit aan voedsel/snacks aanwezig die op tafel komt wanneer men een pintje of sakètje bestelt. Naar mijn mening een vrij handig systeem, want de dingen die ze daar hebben zijn altijd zeer lekker én goedkoop, meestal krijg je bij een bepaald aantal drankjes sowieso wat voedsel toegeschoven. De vroege tijden resulteren er in dat iedereen de laatste trein/metro naar huis nog kan pakken, want er is géén nachtnet en de steden zijn zo groot dat de kans dat iemand op loop/fietsafstand van het centrum woont nihil is. Na de verrassend sterk Star Wars-gekleurde bar te hebben bezocht met wat random Japanners maakten ook wij ons uit de voeten rond 22:15, het was immers al laat voor een zaterdagavond (zucht). Niet dat het mij weerhield om met een meisje van het gezelschap wat drank en chips te scoren in de lokale kombini (convenience store, gek genoeg wél 24h per dag open, óók in de buitenwijken) en op het balkon te chillen tot een respectabel tijdstip. Onder de noemer: je moet toch wat. :P


Er is wellicht sprake van een aanstaande verhuizing uit de Ohbaku dorm naar een mooi Japans vrijstaand huis, 5 min. van de campus met de fiets, in een leuke buurt en voor 210,- incl. per maand, dus daar hoop ik heel erg op op het moment. Jammer genoeg is het wel voor 4 personen en ben ik op het moment afhankelijk van de rest van de mensen waarvan één of twee vreemd genoeg niet heel erg veel enthousiasme tonen. Toch heb ik er wel vertrouwen in. Verder volgende week hiking, taekwondo, een heel groot festival op campus én een verjaardag, vermaeckelarij in andere woorden. :) Ik houd u op de hoogte!

PS: Komt u wellicht dit jaar een keer langs, dan word u gemaild over de vakantieperiodes en andere informatie. ;)

Naranara,naraninarauyone!

'Kyoto University: oude kazen rijpen niet'

- volksgezegde

Of in gewoon Nederlands: 'Als we het over Nara hebben, leer je dat (het beste) in Nara of niet?' Kuch. Mijn pogingen om een woordgrapje in het Japans te maken stranden hier, dus staakt uw wild geraas.

Feitelijk gezien was het vandaag een 'Bank Holiday' oftewel een onduidelijke nationale feestdag. Wat doe je dan? Maar natuurlijk: naar Nara gaan! Nara is een van de oudste steden van Japan en de hoofdstad gedurende de (hoe toepasselijk) Nara-periode van ong. 700-930 n.Chr., met een paar van de mooiste tempels van Japan. Binnen 40 minuten waren we er vanaf Ohbaku, wat mij erg mee viel. Allereerst maar eens de straat die van het station naar het tempeldistrict leidt, hieronder. Ook zéééér veel vreemde Engrish gevallen gezien die ik maar bij stop. :)



Something changed! Daar kan je niets tegenin brengen natuurlijk. Het was ook prachtig weer voor een uitstapje van deze aard, en dat hadden hordes andere Japanners ook bedacht. Hoe dan ook, er was zoveel te zien dat er alleen giga veel mensen waren bij de twee belangrijkste tempels, Todai-ji en Kasuga-taisha. Nara staat bekend om zijn hordes tamme rendieren en herten, dus als je die af en toe langs ziet komen, niet schrikken. :P


Een pagoda uit 733 (dacht ik), super oud in ieder geval en waarvan wordt gezegd dat ie zelfs nog gebouwd door Prins Genji himself! (cool?)

Ook in Nara kan er gechild worden, zoals je hierboven ziet. We waren op weg naar de tempel hieronder, waar een gigantische boeddha van goud instaat, zo groot als het gebouw. Omdat foto's hem niet echt recht doen, zal ik die er niet bij zetten. ;) Wel een andere Boeddha die zo goed was met mij op te foto te willen.

Ja ja, wat een lol. Na deze tempel te hebben bezichtigd zochten we een schaduwrijke route door het complex op, het was inmiddels middag geworden en behoorlijk heet in de zon. Op een bankje werden we lastig gevallen door een van die schattige hertjes die ondertussen behoorlijk irritant werden, wellicht omdat we ze geen eten gaven. Deze foto is van net vóór hij zijn vrienden riep en ons wegjoeg van z'n privé poel.


Rondlopend zagen we een soort van groene ski-helling aan de linkerkant van de weg, en na wikken en wegen (de toegang was wel 150Y/1,20), gingen we maar 's naar binnen. Daarna een giga lange trap op.


Maar het bleek een vrij goeie zet te zijn, aangezien dit een berg was waarvandaan je een geweldig uitzicht had over de gehele vallei waar Nara in ligt, en ook een stukje van Kyoto kon zien! Het was behoorlijk episch daarboven, alhoewel menig man kapot ging..


Na weer helemaal naar beneden gelopen te hebben gingen we maar een hapje eten aangezien ik behoorlijk veel honger had. Een heerlijke kop ramen met extra noedels en vlees, daarna een interessante soort slushie ter plekke gefabriceerd uit een ijsblok door een oud dametje. En weer verder, want tempelgewijs waren we nog lang niet klaar. Als je er te veel op 1 dag hebt gezien echter gaat de hipheid er wel 'n beetje vanaf, maar het is ontegenzeggelijk mooi allemaal.


Terug in de trein was ik niet de enige die behoorlijk kapot was...

De eerste week

Hoi allemaal!

Nu het zondagmiddag is en de eerste week er praktisch opzit, leek het mij tof om nog maar eens een update te plaatsen. Er is behoorlijk wat gebeurd sinds de laatste keer in mijn leventje in Kyoto. Naast langsgaan bij de Foreign Student Division moesten er ook nog heel wat andere zaken geregeld worden, zoals een bankrekening openen en een telefoon kopen. Dat is allebei gelukt, alhoewel ik voor de telefoon werkelijk het gehele centrum van Kyoto rond heb moeten lopen voordat de ideale pre-paid mobiel zich presenteerde. Het is best een aardig apparaatje, in Japan zit er aan je mobiel ook gelijk een e-mail adres gekoppeld waarmee mensen elkaar in feite 'smsen', in tegenstelling tot elkaars nummer gebruiken. Voor 300Y per maand kan dat onbeperkt, best een goede deal dus. Een recent fotootje van mij en mijn nieuwe Softbank hipheid:

De laatste paar dagen ben ik ook op appartementenjacht geweest in het centrum of iig het gedeelte rond de hoofdcampus, en heb zelfs al een paar objecten bekeken. De huur is 2 of 3 keer zo duur als die van Ohbaku waar we nu zitten (100,- incl.), maar die slaat ook nergens op. Alles zag er wel prima uit in Kyoto maar aangezien er al huur betaald is voor deze maand hier ga ik pas over 3 weken verhuizen denk 'k. Ondertussen maar even contacten zoeken voor de ideale kamer op fietsafstand, daarnaast hebben we al een groepje mensen van ong. 4 bij elkaar geraapt die ook graag hier weg willen, dus wellicht is samen verhuizen een optie.

Terwijl ik gisteravond zelfgemaakte pannenkoeken at met compleet prettig gestoorde Hongaarse Patrick en Engelse dude Olli kwam er een Japans/Duits meisje de kamer binnenstormen met het verzoek of wij mee uit wilden gaan in Kyoto. Van het een kwam het ander en na een gin-en-tonic indrinksessie stapten we met een gezelschap van 7 internationale studenten op de trein richting Osaka om dáár uit te gaan. Eerst een izakaya (Japanse pub) bezocht voor snacks en goedkoop bier, en toen een soort van kelder in waar een zeer vreemde Japanse man die zichzelf DJ KRUSH noemde een zwaar ontoegankelijke mix van dance en drum 'n bass stond te draaien. Na ons daaroverheen gezet te hebben werd het nog best een vermakelijke avond. Het was geen GASU PANIKKU, maar wel even weird.


Minder vermakelijk was het moment vanochtend, hieronder te zien, wanneer we eindelijk weer terug waren in Obaku en het al freakin' 7 uur 's ochtends was. Nachtnet, waarom hebt u mij verlaten!?


Toen we binnenkwamen heb ik nog een rijstkoker meegepakt die in de loterij eigenlijk door iemand anders was gewonnen, maar er al 3 dagen stond terwijl de blaadjes waarop stond welk kamernr had gewonnen ook al weg waren gehaald. Vooralsnog geen idee hoe zo'n ding werkt, maar wellicht is het een handige gadget (ook heb ik gehoord dat ze best duur zijn).


Dat is alles voor nu, morgen is er een Nationale feestdag waarop we waarschijnlijk ergens de toerist gaan uithangen maar vandaag is het een onproductieve aangelegenheid gebleken (tis nu 16:30 en ik ben net wakker). Moet ook 'n keer kunnen. Tot de volgende keer maar weer!

Tweede dag!

"Wolken hebben ook gevoelens"

- Plato

Ja ja, wat gaat de tijd toch snel. Ik herinner het me nog als de dag als gisteren (correct!) dat het vliegtuig landde in Japan en ik in het land van de Rijzende Zon was aangekomen. Gelukkig voel ik me nog steeds niet geheel ingeburgerd, of zoals de man van de Top Kebab zei "verchineest" (dit verhaal is verzonnen).

Hoe dan ook, er is alweer veel gebeurd. Toen ik gisteravond naar beneden ging om maar eens te kijken of er ergens iets viel te schaften, bleek er een soort meeting te zijn (op de main campus uiteraard, 45 min. verder) van de Karige internationale Xenofobe Sociëteit (ook wel KiXS genoemd), waar je tijdens 't eten wat kon praten met de lokale Japanse studenten. Ik dus samen met een vrij sprankelend Zwitsers meisje met de naam Mirciëlle ofsuwat die ik in de lobby aantrof erheen. Het bleek een best leuke gathering te zijn ondanks de enge naam, en ik heb veel gezellige (vooral internationale) studenten gesproken. Jammer genoeg vielen tegen half 9, hoe triest ook, mijn ogen zowat dicht na 30 uur zonder slaap en was 't weer tijd voor de reis terug naar Ohbaku samen met een niet zo heel erg sprankelend Deens meisje die ik beledigend bedoeld bijna 'vrouw' zou noemen. Bij de meeting hebben ze m'n e-mail adres afgetroggeld, dus ik neem aan dat er nog wel 'n paar activiteiten aankomen.

De volgende dag vond ik het tijd om maar eens een bezoekje bij daglicht te brengen aan Kyoto University, ook wel Kyodai genoemd. Met de gratis pendelbus duurde het drie kwartier die ik benutte om de troosteloosheid van de buitenwijken van Kyoto te bezichtigen tegenover de prachtige bergen en natuur in het algemeen, kwamen we voor de Main Hall terecht. De klokkentoren en de boom voor het gebouw zijn de symbolen van de Universiteit, de 2de van het land na Tokyo Univ., en behorend bij de top van de wereld (zo is mij verteld).


Na het een en ander geregeld te hebben kwam ik te weten dat de colleges pas beginnen vanaf volgende week woensdag, dus er is nog behoorlijk wat vrije tijd stuk te slaan aan toerist spelen en Japans bijspijkeren. Goeie zaak, want beide zaken lopen behoorlijk achter. Na een deel van de rest van de campus gezien te hebben, besloot ik mijn dag met een enerverend bezoek aan de Uji city hall (twee keer in twee dagen!) om daar een verzekering af te sluiten die noodzakelijk is om een bankrekening te open die noodzakelijk is om de beurs te ontvangen, en díe is weer noodzakelijk voor een absurd extravagante levensstijl. Op weg naar het gemeentehuis was er een leuke rivier met bergjes te bezichtigen, en ook een mini-geishapoppen-furoshiki-en-andere-prullaria winkel die 'RAAK' heette. Moet je toch even een fotootje van maken. Sowieso zou ik veel meer foto's maken van rare T-shirts, namen van winkels en ander 'Engrish' als dat niet zo extreem onbeleefd zou zijn.


Als laatste wil ik jullie toch niet de winkel hieronder onthouden: hij zit op 3 minuten lopen van ons huis en zou bijna een reden voor mij zijn om niet in de nabije toekomst te verhuizen.. :)

"We all know what happens on Liquor Mountain!"
- Charles de Montesquieu