Nieuw seizoen, nieuwe kansen

"Hij die blog niet update vanwege gebrek aan zin, is lui"

- verkapte verontschuldiging

Hallo mensen! Nu het alweer ongeveer 2,5 whopping maanden geleden is dat ik mijn blog upgedate heb, is het lastig om te weten waar te moeten beginnen. Allereerst was het oorspronkelijk wel degelijk mijn bedoeling om dit ding up to date te houden met versche foto's en al die zaken. De tijdelijke kwijtraking van mijn fototoestel hielp hier niet bij, maar sinds ik 'm alweer heel lang geleden terug heb gekregen is er nog steeds niet veel veranderd in mijn houding van inpasse jegens dit stuk erbarmelijk proza. Wellicht was ik ook gewoon te druk, maar dit is slechts een excuus.

Hoe dan ook, zoals jullie misschien wel weten gaat het voor de wind in Japan! Het eerste semester is deze week bijna afgelopen en dan krijgen we eindelijk een zeer royale vakantie gedurende de lente. Deze zal voor mij bestaan uit verschillende tripjes met mijn 'circles' en random Japanse buddies in de omgeving in sferische locaties met hot springs, pittoreske tempels, bergen, dorpjes en lokaal gebrouwen sake. Het kan niet op. Daarna 12 dagen terug naar het koude moederland, om vervolgens Kevin mee terug te nemen om Japan volledig van binnen uit te destroyeren. Later komt Paul als hij ondanks de Egyptische onlusten (ja, wij hebben hier ook de krant) een nieuw vliegticket weet te bemachtigen, ook nog langs. Wat een jolijt! Ik heb er nu al zin in, en het festijn begint over luttele uren daar het laatste Japansch tentamen straks plaatsvindt. Gelukkig is 't gewoon een algemene test waarvoor je niet kán leren, en die ze willen gebruiken om te zien hoe ons taalniveau is gestegen in de afgelopen tijd.

En dat het gestegen is kan in ieder geval wel bevestigen! Door het die-hard programma met de duizend vakken, opdrachten, papers en al die shizzle, maar ook voorname door het veelvuldig contact met Japanners en de dagelijkse hoeveelheid taal die er bij je ingaat. Dit helpt echt heel erg en is niet te vergelijken met de taal leren in Nederland. Veel buitenlandse studenten sluiten zichzelf wel een beetje in in de, overigens geweldig toffe, groep buitenlanders, maar dan praat je toch voornamelijk Engels met elkaar. Ik probeer alles toch zo veel mogelijk te combineren, en dat gaat vrij aardig tot nu toe.

Iemand die ooit zei dat Japanners gereserveerde wezens zijn die hun eigen mening niet zeggen, en niet weten hoe ze kunnen feesten, was óf een grootsche leugenaar, óf had het gewoon niet getroffen in de mensen die hij tegenkwam. Nadat het ijs gebroken is, zullen sowieso alle gasten zich eigenlijk vergelijkbaar gedragen zoals Nederlanders dat zouden doen, maar eigenlijk nog veel warmer en opener. Je mag overal bij maar je voelt je ook daadwerkelijk welkom, zoiets. Nu is 't met Japanse meisjes een wat andere situatie, als ze niet/nauwelijks ervaring hebben met het praten met buitenlanders (vaker niet dan wel) zijn ze erg schuchter en moet je echt meerdere malen je best doen voordat het gesprek ooit verder dan oppervlakkig zal komen. Wat ik heb vernomen van buitenlandse meisjes die hier studeren is dat 't voor hun nog lastiger is, aangezien jongens moeilijker met hun omgaan en de meisjes ook te geïntimideerd zijn om een normaal gesprek mee aan te knopen. Lastig natuurlijk, maar barrières zijn er om te worden overwonnen, zei de grote sumoworstelaar Ebizumaru al eens, net voordat hij aan een hartaanval stierf na 15 kilo yakiniku-vlees achter elkaar te verorberen.

Ondertussen voel ik me ook thuis in mijn 'nieuwe' kamer, lekker dicht naast de campus. Waar ik van te voren had gevreesd dat het wellicht wat eenzaam zou zijn, is het eigenlijk iedere week een constant komen en gaan van mensen voor eten, drinken, feesten en rondhangen. Of ze nou voor mij komen of voor m'n verwarmde tafel met deken (het is nog steeds erg koud buiten), dat laat ik maar in het midden. Hieronder een foto met onze door de Uni aangewezen tutor (de enige Japanner in deze foto, geloof het of niet), waar we eigenlijk iedere week gewoon mee gaan eten en daarna drinken terwijl hij ons onderricht in de kunst van de Japanse drankspelletjes. Best wel koning, eigenlijk.

Verder zijn er natuurlijk ontelbare feestjes geweest de afgelopen maanden, en als U echt zoveel tijd op uw handen heeft om alle charmante foto's daarvan na te pluizen verwijs ik U gaarne naar Facebook. Eentje, van een karaoke-sessie die een paar uur na het nemen van deze foto volledig zou ontsporen, kan ik U toch niet onthouden. Noteer de manier waarop de traditionele Kink-dansmove ingang vindt bij de Chinezen (helaas, de Jap in de foto is al vrij ver heen).


Daarnaast zijn er veel schranspartijen in de oneindige hoeveelheid lekkere restaurants en eettentjes die Kyoto rijk is. Hieronder gingen we kushi-katsu eten, wat zoveel betekent dat je borden vol laadt met alle lekkernijen die er bestaan (vlees, vis, groente, fruit etc), die allemaal op stokjes zijn geprikt. Vervolgens zit er in de tafel ingebouwd 'n soort frituurpan, waar je na vakkundig de stokjes gepaneerd en besmeerd hebt ze insteekt, om ze daarna met een heerlicke sausch te verorberen. Dit alles natuurlijk onbeperkt, episch én met 飲み放題 (onbeperkt drank), zoals het een Japans restaurant betaamt. Deze fotoserie hieronder belichaamt de metamorphose die een persoon ondergaat na consumptie van het ons aller bekende goddelijke gouden gerstenat.



Dat was het dan weer voor deze keer, vanaf nu zal ik proberen wat meer verhalen te posten! Dit gezegd hebbende is er ook een kans dat het in de komende 2 maanden vrij stil blijft vanwege chronische vakantiepleziertjes.
Tot de volgende keer!