donderdag 28 april 2011

Aardbevingen en kersenbloesems

Hoi mensen!

Nu iedereen eigenlijk allang niet meer op dit blog kijkt (inclusief mijzelf), is het juist de goede tijd om weer eens een update te plaatsen. Het gaat de laatste tijd goed hier, wel behoorlijk druk met veel opdrachten, colleges maar ook feestjes en leuke gebeurtenissen. Een tijdje terug was het wel behoorlijk stressen met de kerncentrale en de aardbeving en alle onzekerheid die dit omgaf, maar het dagelijkse leven heeft zich alweer lang en breed herpakt.

Hieronder een column die ik heb geschreven voor de nieuwsbrief van Concorde, hij vat een beetje samen hoe het hier was tot 3 weken geleden. Vanaf nu zal 'k proberen weer wat meer verhalen op deze blog te zetten, en ook wat meer foto's!

De laatste maand in Japan een roerige is geweest. De aardbeving, tsunami en de daaropvolgende nucleaire crisis bij de Fukushima-kerncentrale in het noordoosten hielden de gemoederen in Nederland en de rest van de wereld behoorlijk bezig. In Duitsland werden protestmarsen tegen kernenergie georganiseerd en Frankrijk (het land met de meeste nucleaire kerncentrales ter wereld) trok al haar studenten terug uit Japan.

Hier in Kyoto (circa 500 km vanaf de Fukushima kerncentrale) merk je weinig van alle commotie. Het enige wat opvalt is een verhoogde populariteit van mineraalwater. De Japanners concentreren zich op het normale dagelijks leven en zetten tegelijkertijd grootscheepse liefdadigsheidsacties op voor de getroffenen in de Tohoku-regio. Verbazingwekkend genoeg spreekt hier niemand van een nucleaire ramp. Buitenlanders onder elkaar praten daar veel over en ettelijke medestudenten zijn inmiddels uit angst voor eventuele straling naar hun thuisland vertrokken. Mijn Japanse vrienden halen nonchalant hun schouders op of irriteren zich een beetje aan de stemmingmakerij onder de (Westerse) buitenlanders die er naar hun mening veel meer van maken dat het is. Deze stoicijnse houding kwam voor mij als een verrassing. Echter kijkend naar het grote vertrouwen dat de meeste Japanners hebben in de regering en de algemeen geldende neiging om altijd rustig te blijven en rationeel te handelen, is deze houding misschien zo gek nog niet. Paniekeren heeft zelden een positief effect; de leuke roadtrip die ik aan mijn vlucht naar het zuiden van Japan overhield in de eerste week na de ramp daargelaten.

De afgelopen drie weken stonden de kersenbloesembomen (sakura) weer in bloei, synoniem voor een nieuw schooljaar en een schone lei, maar vooral veel picknicks onder de bomen (hanami), een gezellige rumoerige chaos waarbij de drank rijkelijk vloeit. Ook dit jaar zijn de parken en tempelgronden in Kyoto stampvol met pleziermakende Japanners (en incidentele buitenlanders), jong en oud, die proosten op het leven en de toekomst. Ik vond het in eerste instantie een beetje ongepast om zo te feesten, terwijl er elders in het land nog steeds 150.000 mensen in opvangcentra zitten en hele gemeenschappen weggevaagd zijn. Veel Japanse studenten brachten hier tegenin dat, naast hulp aan slachtoffers, het juist belangrijk is om van de kersenbloesems en elkaars gezelschap te genieten. Ook voor al die mensen die daartoe niet in staat zijn!

De bomen, op het moment van schrijven alweer bijna uitgebloeid, staan symbool voor de vergankelijkheid van schoonheid en vormen zo de andere kant van de natuur in Japan, vergelijkbaar met de grootschalige verwoesting die de tsunami met zich meebracht. Het komende halfjaar ben ik zeer benieuwd hoe het land zich zal herpakken. De Japanners zelf hebben er in ieder geval volop vertrouwen in.