In de bieb

Hallo iedereen!

Ditmaal geen spitsvondige quote, ook geen grappige foto's. Waarom, hoor ik u vragen? Ik zal het vertellen. Het heet 'studie'. Nu ik een beetje terugkijk op het afgelopen half jaar in Japan, en hoe snel het is omgegaan, valt me ook op hoe weinig we qua studie hebben uitgevoerd in het eerste semester. Misschien dat dit ook de reden is voor de opgevoerde werkdruk van de afgelopen maand, en het feit dat de stresslevels samen met de temperatuur omhoog zijn geschoten.

Ik schrijf dit vanuit de bibliotheek, mijn toevluchtsoord en bijkans mijn woning sinds een paar weken. Nu Esther volgende week langskomt voor 2 weken, en vanaf 22 juli tot het eind van augustus ook al gedesigneerd is als vakantieperiode met Nederlandse bezoekers, kan 'k niet anders kan constateren dat de gigantische paper in het Japans die nog af moet, af moet in de komende 1,5 maand. Daarom is 't bikkelen geblazen! ..wil ik zeggen, maar de studie komt met wisselend succes tot stand. De nodige feestjes, partijen en evenementen gooien vaker roet in het eten dan me lief is, alhoewel ontspanning ook belangrijk is.. Lastig.

Hoe dan ook, Kyoto is in haar beste tijd van het jaar! De temperatuur een comfortabele 25 graden, alles is extreem groen en de mensen beginnen al voorzichtig langs de rivier te zonnebaden. Japanse vrouwtjes met paraplu's, zwarte leggings en handschoenen daargelaten (niet willen verbranden is 1 ding, maar je kan ook overdrijven). Genieten geblazen dus, de komende tijd! Hopelijk lukt het wel dit te combineren met voldoende studeren. ;)

Aardbevingen en kersenbloesems

Hoi mensen!

Nu iedereen eigenlijk allang niet meer op dit blog kijkt (inclusief mijzelf), is het juist de goede tijd om weer eens een update te plaatsen. Het gaat de laatste tijd goed hier, wel behoorlijk druk met veel opdrachten, colleges maar ook feestjes en leuke gebeurtenissen. Een tijdje terug was het wel behoorlijk stressen met de kerncentrale en de aardbeving en alle onzekerheid die dit omgaf, maar het dagelijkse leven heeft zich alweer lang en breed herpakt.

Hieronder een column die ik heb geschreven voor de nieuwsbrief van Concorde, hij vat een beetje samen hoe het hier was tot 3 weken geleden. Vanaf nu zal 'k proberen weer wat meer verhalen op deze blog te zetten, en ook wat meer foto's!

De laatste maand in Japan een roerige is geweest. De aardbeving, tsunami en de daaropvolgende nucleaire crisis bij de Fukushima-kerncentrale in het noordoosten hielden de gemoederen in Nederland en de rest van de wereld behoorlijk bezig. In Duitsland werden protestmarsen tegen kernenergie georganiseerd en Frankrijk (het land met de meeste nucleaire kerncentrales ter wereld) trok al haar studenten terug uit Japan.

Hier in Kyoto (circa 500 km vanaf de Fukushima kerncentrale) merk je weinig van alle commotie. Het enige wat opvalt is een verhoogde populariteit van mineraalwater. De Japanners concentreren zich op het normale dagelijks leven en zetten tegelijkertijd grootscheepse liefdadigsheidsacties op voor de getroffenen in de Tohoku-regio. Verbazingwekkend genoeg spreekt hier niemand van een nucleaire ramp. Buitenlanders onder elkaar praten daar veel over en ettelijke medestudenten zijn inmiddels uit angst voor eventuele straling naar hun thuisland vertrokken. Mijn Japanse vrienden halen nonchalant hun schouders op of irriteren zich een beetje aan de stemmingmakerij onder de (Westerse) buitenlanders die er naar hun mening veel meer van maken dat het is. Deze stoicijnse houding kwam voor mij als een verrassing. Echter kijkend naar het grote vertrouwen dat de meeste Japanners hebben in de regering en de algemeen geldende neiging om altijd rustig te blijven en rationeel te handelen, is deze houding misschien zo gek nog niet. Paniekeren heeft zelden een positief effect; de leuke roadtrip die ik aan mijn vlucht naar het zuiden van Japan overhield in de eerste week na de ramp daargelaten.

De afgelopen drie weken stonden de kersenbloesembomen (sakura) weer in bloei, synoniem voor een nieuw schooljaar en een schone lei, maar vooral veel picknicks onder de bomen (hanami), een gezellige rumoerige chaos waarbij de drank rijkelijk vloeit. Ook dit jaar zijn de parken en tempelgronden in Kyoto stampvol met pleziermakende Japanners (en incidentele buitenlanders), jong en oud, die proosten op het leven en de toekomst. Ik vond het in eerste instantie een beetje ongepast om zo te feesten, terwijl er elders in het land nog steeds 150.000 mensen in opvangcentra zitten en hele gemeenschappen weggevaagd zijn. Veel Japanse studenten brachten hier tegenin dat, naast hulp aan slachtoffers, het juist belangrijk is om van de kersenbloesems en elkaars gezelschap te genieten. Ook voor al die mensen die daartoe niet in staat zijn!

De bomen, op het moment van schrijven alweer bijna uitgebloeid, staan symbool voor de vergankelijkheid van schoonheid en vormen zo de andere kant van de natuur in Japan, vergelijkbaar met de grootschalige verwoesting die de tsunami met zich meebracht. Het komende halfjaar ben ik zeer benieuwd hoe het land zich zal herpakken. De Japanners zelf hebben er in ieder geval volop vertrouwen in.

Nieuw seizoen, nieuwe kansen

"Hij die blog niet update vanwege gebrek aan zin, is lui"

- verkapte verontschuldiging

Hallo mensen! Nu het alweer ongeveer 2,5 whopping maanden geleden is dat ik mijn blog upgedate heb, is het lastig om te weten waar te moeten beginnen. Allereerst was het oorspronkelijk wel degelijk mijn bedoeling om dit ding up to date te houden met versche foto's en al die zaken. De tijdelijke kwijtraking van mijn fototoestel hielp hier niet bij, maar sinds ik 'm alweer heel lang geleden terug heb gekregen is er nog steeds niet veel veranderd in mijn houding van inpasse jegens dit stuk erbarmelijk proza. Wellicht was ik ook gewoon te druk, maar dit is slechts een excuus.

Hoe dan ook, zoals jullie misschien wel weten gaat het voor de wind in Japan! Het eerste semester is deze week bijna afgelopen en dan krijgen we eindelijk een zeer royale vakantie gedurende de lente. Deze zal voor mij bestaan uit verschillende tripjes met mijn 'circles' en random Japanse buddies in de omgeving in sferische locaties met hot springs, pittoreske tempels, bergen, dorpjes en lokaal gebrouwen sake. Het kan niet op. Daarna 12 dagen terug naar het koude moederland, om vervolgens Kevin mee terug te nemen om Japan volledig van binnen uit te destroyeren. Later komt Paul als hij ondanks de Egyptische onlusten (ja, wij hebben hier ook de krant) een nieuw vliegticket weet te bemachtigen, ook nog langs. Wat een jolijt! Ik heb er nu al zin in, en het festijn begint over luttele uren daar het laatste Japansch tentamen straks plaatsvindt. Gelukkig is 't gewoon een algemene test waarvoor je niet kán leren, en die ze willen gebruiken om te zien hoe ons taalniveau is gestegen in de afgelopen tijd.

En dat het gestegen is kan in ieder geval wel bevestigen! Door het die-hard programma met de duizend vakken, opdrachten, papers en al die shizzle, maar ook voorname door het veelvuldig contact met Japanners en de dagelijkse hoeveelheid taal die er bij je ingaat. Dit helpt echt heel erg en is niet te vergelijken met de taal leren in Nederland. Veel buitenlandse studenten sluiten zichzelf wel een beetje in in de, overigens geweldig toffe, groep buitenlanders, maar dan praat je toch voornamelijk Engels met elkaar. Ik probeer alles toch zo veel mogelijk te combineren, en dat gaat vrij aardig tot nu toe.

Iemand die ooit zei dat Japanners gereserveerde wezens zijn die hun eigen mening niet zeggen, en niet weten hoe ze kunnen feesten, was óf een grootsche leugenaar, óf had het gewoon niet getroffen in de mensen die hij tegenkwam. Nadat het ijs gebroken is, zullen sowieso alle gasten zich eigenlijk vergelijkbaar gedragen zoals Nederlanders dat zouden doen, maar eigenlijk nog veel warmer en opener. Je mag overal bij maar je voelt je ook daadwerkelijk welkom, zoiets. Nu is 't met Japanse meisjes een wat andere situatie, als ze niet/nauwelijks ervaring hebben met het praten met buitenlanders (vaker niet dan wel) zijn ze erg schuchter en moet je echt meerdere malen je best doen voordat het gesprek ooit verder dan oppervlakkig zal komen. Wat ik heb vernomen van buitenlandse meisjes die hier studeren is dat 't voor hun nog lastiger is, aangezien jongens moeilijker met hun omgaan en de meisjes ook te geïntimideerd zijn om een normaal gesprek mee aan te knopen. Lastig natuurlijk, maar barrières zijn er om te worden overwonnen, zei de grote sumoworstelaar Ebizumaru al eens, net voordat hij aan een hartaanval stierf na 15 kilo yakiniku-vlees achter elkaar te verorberen.

Ondertussen voel ik me ook thuis in mijn 'nieuwe' kamer, lekker dicht naast de campus. Waar ik van te voren had gevreesd dat het wellicht wat eenzaam zou zijn, is het eigenlijk iedere week een constant komen en gaan van mensen voor eten, drinken, feesten en rondhangen. Of ze nou voor mij komen of voor m'n verwarmde tafel met deken (het is nog steeds erg koud buiten), dat laat ik maar in het midden. Hieronder een foto met onze door de Uni aangewezen tutor (de enige Japanner in deze foto, geloof het of niet), waar we eigenlijk iedere week gewoon mee gaan eten en daarna drinken terwijl hij ons onderricht in de kunst van de Japanse drankspelletjes. Best wel koning, eigenlijk.

Verder zijn er natuurlijk ontelbare feestjes geweest de afgelopen maanden, en als U echt zoveel tijd op uw handen heeft om alle charmante foto's daarvan na te pluizen verwijs ik U gaarne naar Facebook. Eentje, van een karaoke-sessie die een paar uur na het nemen van deze foto volledig zou ontsporen, kan ik U toch niet onthouden. Noteer de manier waarop de traditionele Kink-dansmove ingang vindt bij de Chinezen (helaas, de Jap in de foto is al vrij ver heen).


Daarnaast zijn er veel schranspartijen in de oneindige hoeveelheid lekkere restaurants en eettentjes die Kyoto rijk is. Hieronder gingen we kushi-katsu eten, wat zoveel betekent dat je borden vol laadt met alle lekkernijen die er bestaan (vlees, vis, groente, fruit etc), die allemaal op stokjes zijn geprikt. Vervolgens zit er in de tafel ingebouwd 'n soort frituurpan, waar je na vakkundig de stokjes gepaneerd en besmeerd hebt ze insteekt, om ze daarna met een heerlicke sausch te verorberen. Dit alles natuurlijk onbeperkt, episch én met 飲み放題 (onbeperkt drank), zoals het een Japans restaurant betaamt. Deze fotoserie hieronder belichaamt de metamorphose die een persoon ondergaat na consumptie van het ons aller bekende goddelijke gouden gerstenat.



Dat was het dan weer voor deze keer, vanaf nu zal ik proberen wat meer verhalen te posten! Dit gezegd hebbende is er ook een kans dat het in de komende 2 maanden vrij stil blijft vanwege chronische vakantiepleziertjes.
Tot de volgende keer!