Update

'Hij die uren moet lopen in parade voor eer familie, slaperig worden'
- Japans gezegde

Hallo mensen! Na een wat langere radiostilte dan normaal vervolg ik hier weer mijn verhaal over het leven in een van de mooiste steden van Japan, Kyoto! Er is zeer veel gebeurd in de 2 weken sinds mijn vorige post, nu ik hier toch al bijna een maand zit. De tijd vliegt! Colleges zijn inmiddels al allemaal stevig aangevangen en het is echt aanpoten geblaezen, in een groep waarin ik en de andere drie Europeanen onderaan de ladder staan wat betreft Japanse taalvaardigheid. De meeste Koreanen en Chinezen (16/20 mensen) zijn belachelijk goed en sommigen al boven ikkyu (de beste graad van de Japanese Language Proficiency Test). Maar goed we overleven.

Vorige week vrijdag was het tijd voor de Jidai Matsuri, ofwel het Festival der Tijdperken, die wordt gekenmerkt door een gigantische optocht met verklede mensen die alle historische periodes van Japan laten zien. Wij gingen kijken in het park waar de optocht begint, namelijk bij het Keizerlijk paleis wat tot het begin van de Meiji restauratie de verblijfplaats van de keizerlijke familie was (nu wonen ze in Tokyo). Veel interessante en mooie plaatjes maar op een gegeven moment is het ook wel klaar met de geit en lijken ze allemaal erg op elkaar. Het lengteverschil met de samurai vond ik geestig, daarentegen. :)



Na dit spektakel van epische proporties was er 's avonds in Kurama, een klein bergdorpje iets ten noorden van Kyoto, een andere matsuri waar we wat hogere verwachtingen van hadden: het Vuurfestival! Eigenlijk had de rij voor de trein naar het plaatsje ons al moeten overtuigen van ons ongelijk, en wat daarna volgde kan eigenlijk alleen maar worden omschreven als een eeuwigdurende nachtmerrie, met als centraal thema in de rij staan. Waarschijnlijk was het vuurfestival zelf heel interessant, aangezien we af en toe glimpsen opvingen van kleine kinderen die met enorme brandende fakkels door de straten renden en mannen met smerige kledij die hun klappen op hun kont gaven, maar verder heb ik er niet veel van gezien. Het was op dat moment belangrijker niet doodgedrukt te worden door de menigte waar we in geperst stonden, 4 uur lang. Op zulke momenten waardeer je Japan nét ietsje meer. Een sfeerimpressie:


Uiteraard overleeft men zoiets niet zonder kleerscheuren, en was ik het weekend erna compleet dood en ziek met griep en de hele mikmak. Alle leuke dingen afgezegd en op mijn kamertje gezeten, vervloekte ik mijn lot.

Gelukkig keert het geluk altijd, en krijg je uiteindelijk wél wat je verdient (leuke dingen!). Een van de belangrijkste dingen is dat ik en een ander meisje toestemming hebben gekregen van onze begeleidend lerares om uit de shitty dormitory te verhuizen naar de stad, op 5 minuten van de campus af! Het was werkelijk een ongelooflijk gezeik om dit alles voor elkaar te krijgen en terwijl ik dit schrijf zijn alle procedures nog láng niet klaargemaakt, maar het gaat in ieder geval door! Als buitenlandse student wordt je soms echt als een kind behandeld, en terwijl alle Aziaten daar waarschijnlijk wel aan gewend zijn, net als aan crappy studentenbehuizing en lange reistijden, zijn wij als Europeanen toch wat meer gewend om onze eigen boontjes te doppen. Dat wordt niet altijd geapprecieerd. Ik kneep 'em dus echt want als onze docente haar handtekening en stempel niet had gezet, waren we gedwongen geweest om het hele jaar in Ohbaku, Uji (1 uur reistijd) te blijven. Had ik niet overleefd. Binnenkort maar eens gaan shoppen voor een fijn LANG bed, een chille fiets kopen en een mooie flatscreen (je bent in Japan of je bent het niet natuurlijk).

De volgende keer een update over het fenomeen 'Uitgaan in Japan', of zoals ze het zelf zeggen: 'comazuipen'. ;)